ROTTERDAM – “Wees klaar om te reageren op aanvallen van de nazi-schurken die paraderen als politie”, schrijft de 71-jarige Maureen* in een chatgroep. Dan volgt een handleiding met praktische tips over verf- en kleefbommen bestemd voor agenten. Nu zit Maureen voor de Rotterdamse rechter. Maar eigenlijk praat ze liever over iets anders.
Met goed gekapte donkerrode haren gaat ze zitten. Deze dame is misschien niet direct de verschijning die je zou verwachten bij iemand die wordt beschuldigd van opruiing in online groepen als ‘wappies en snappies’ en ‘Burgers tegen Onrecht’. Een fragment uit de guerrillatactieken die Maureen deelt met duizenden mensen:
“Dit is een guerrilla-tactiek en het is goedkoop, eenvoudig en 1000% effectief. Neem balonnen (sic) gevuld met zwarte glans- of emailverf gemend (sic) met motorolie. Gooi ze op de grond voor de aanvallende politie, ze zullen vallen en bedekt worden met deze shit, het is erg plakkerig, erg plakkerig, het dringt alles binnen. Zet frontliniegroepen op om aanvallen af te weren door de schurken te bedekken met deze rommelige smurrie.”
De officier van justitie leest Maureens teksten uit de chatgroepen voor. De verdachte reageert er direct op. “Het was een domme actie, het spijt me, het was echt verkeerd. Ik deed het in een impuls, ik had het maar half gelezen. Het was ook niet de bedoeling, ik ben tegen geweld.”
Als het aan Maureen ligt, is de kwestie hiermee voldoende toegelicht. Maar de officier van justitie en de rechter willen er meer over horen. Maureen verklaart zich daarom nader. “Ik ben veel thuis, zit op mijn telefoon en vond een artikel in het Engels. Ik merkte dat sommige mensen die taal niet goed begrepen. Daarom heb ik het even door Google Translate gehaald. Ik wist eigenlijk nauwelijks waar het over ging.” Die automatische vertaalmachine verklaart meteen het krakkemikkige Nederlands van de instructies die ze heeft gepost.
“Maar u had kunnen lezen dat het om verfbommen ging en over guerrilla”, reageert de rechter. “Ik had het niet goed doorgelezen, het was gewoon hartstikke dom en zal nooit meer gebeuren. Ik had er beter over moeten nadenken. Ik ga het niet ontkennen, ik heb het gedaan. Ik heb verkeerd gehandeld.”
Gênant
Wat had mevrouw dan toch te zoeken in gespreksgroepen als ‘Dutch Defence League’ en ‘Politieke Strijders Verenigd’, luidt de vraag. Er komt geen duidelijk antwoord op. “Ik lees veel en heb een brede interesse, maar niet zozeer in protestacties.” Maar wanneer en waarom is ze er dan lid van geworden? “Dat weet ik niet eens meer. Sorry.”
Details komen er wel als Maureen vertelt over haar arrestatie. “Toen de politie voor de deur stond, had ik eerst geen idee waarvoor ze kwamen. Ik kon niet mee, want mijn man zat op dat moment op het toilet. Hij laat de deur open, zodat ik kan ingrijpen als dat nodig is. Dat was best gênant toen de politie daar stond. Ik moest echt meteen mee, maar dat kon helemaal niet.”
Maureen gaat in discussie met de agent. “U ziet de situatie toch?”, zegt ze, doelend op haar echtgenoot. ‘Maar er is toch wel een buurvrouw om te helpen”, zou ze als antwoord hebben gekregen. “Maar mijn man laat zich niet makkelijk door iemand anders verzorgen. Hij laat zich soms niet eens door mij helpen”, zegt Maureen. Toch is het einde van het liedje dat ze in de politiewagen meegaat naar het bureau.
Maureen vertelt nu honderduit. “We zijn nog niet zo lang getrouwd. Mijn man heeft een spierziekte, een zusje van de ziekte ALS. Zijn functies vallen langzaam uit en hij heeft chronische diarree. Zijn verstand is goed en hij is nog niet depressief. Maar misschien wil hij juist een façade ophouden voor mij. Het spijt me om te zeggen, maar hij weet het verschil niet meer tussen poepen en plassen.” Hulp is er niet voorhanden, zegt Maureen. Misschien, erkent ze na stevig aandringen, dat de zoon van haar man en een kennis iets zouden kunnen betekenen in de mantelzorg.
Maureen vertelt uitvoerig en vol liefde en passie over de moeilijke situatie van haar man. Het kosten rechter en officier best wat moeite om het gesprek met zachte hand terug te brengen naar waarvoor Maureen hier terecht staat: de teksten die ze online plaatste. “Deze dure Mercedes-bus zal veel kosten om te repareren, ze allemaal te dekken, en de politie zal wel twee keer nadenken”, is een zin die de officier voorleest uit het dossier.
Er zou nog meer aan de hand zijn. “U heeft ook de adressen van ministers Kaag en Hugo de Jonge gedeeld”, wordt Maureen voorgelegd. “Heb ik dat gedaan? Suggereert u nu dat ik die adressen heb doorgegeven? Dat zou ik niet doen. Daar doe ik pertinent niet aan mee.”
Tegen het einde van de zitting wordt er toch iets meer duidelijk over haar mogelijke drijfveren. In 2015 is Maureen aangehouden als ze in Utrecht een speech houdt tijdens een bijeenkomst van Pegida. Volgens het Openbaar Ministerie discrimineert en beledigt ze moslims tijdens haar toespraak. Na een jarenlang juridisch traject wordt ze daarvan (nota bene een week voor deze zitting) vrijgesproken.
‘Verder dan vrijheid van meningsuiting’
“Deze zaak moet je zien in het licht van januari 2021, de tijd van de avondklokrellen”, zegt de officier. “Stevige discussies over corona en het stikstofbeleid, dát mag. Iedereen mag iets vinden over dit soort vraagstukken, maar deze post gaat verder dan de vrijheid van meningsuiting. Dit gaat over geweld tegen de politie. En al begrijp ik dat een taakstraf niet de eerste voorkeur heeft vanwege de situatie van meneer, met hulp thuis van zoon en de kennis is er toch best wat mogelijk.” Ze eist veertig uur taakstraf en nog vijftig uur extra als Maureen opnieuw online uit de bocht vliegt.
Maureens advocaat gaat daar niet in mee. “Ze heeft anderen willen helpen door te vertalen. Helpen doet ze de rest van de dag ook, haar man. Dat helpen zit in haar. Ze ziet 100 procent in wat ze verkeerd heeft gedaan. Maar haar man is aan bed gekluisterd.” Hulp is nog niet zo makkelijk, zegt de advocaat. Hij hoopt op vrijspraak of een geldboete. “Ik heb zelf in ieder geval geen kennissen, die diarree zouden komen opruimen.”
Voor we naar het vonnis gaan krijgt Maureen nog één keer het laatste woord. Ze zucht diep. “Eén ding begrijp ik niet. Met boerenprotesten, avondklok en corona heb ik niks te maken. Die staan buiten mij.” Ze draait zich naar de officier van justitie en zegt met enige venijnigheid en cynisme: “Sorry!” De rechter bemiddelt. “Ik denk dat mevrouw de officier bedoelt dat u het schreef in een zware tijd voor ons land. Is dit alles wat u wilde zeggen?” Maureen op een mildere toon: “Ja. En dat het me spijt.”
Het vonnis
“Het is geen opruiing, maar verspreiding”, zegt de rechter. “Dat is omdat u de tekst niet zelf heeft geschreven. U heeft het door de vertaalmachine gehaald en dat is te zien, het is niet de meest soepel lopende tekst. U bent strafbaar, maar wat is nu een gepaste straf?” Ze legt dertig uur uit te voeren taakstraf op en een voorwaardelijk deel, iets minder dan de officier wilde. Maar Maureen zal dus toch verplicht de deur uit moeten. “Ik heb gehoord dat u uw man verzorgt, maar daar moet u dan een mouw aan passen.”
*De naam van Maureen is om privacyredenen gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie van Rijnmond.
Verslaggever Maurice Laparlière van onze mediapartner Rijnmond belicht in ‘opmerkelijke zaken’ ieder weekend een bijzondere rechtszaak in onze regio.