Door Ingrid Smits
Mieke is verzot op katten. Ze heeft er zeventien in huis. Maar de dieren zien er sjofel uit en moeten hoognodig naar de dierenarts. Kan ze wel voor Mila, Ramses, Lucifer en al die andere Perzen zorgen?
Op krukken komt Mieke (55) de rechtszaal binnen. Haar gezondheid laat flink te wensen over, vertelt ze de rechter. Mieke heeft de ongeneeslijke zenuwziekte MS en is een tijdje geleden ook nog eens van de trap gevallen.
De verdachte gaat zitten. Met haar glanzende, zwarte broek en een crèmekleurige blouse ziet ze er tiptop uit. In haar koperblonde lokken heeft ze aan de achterkant een speldje gestoken.
Mieke heeft geen kinderen, vertelt ze. Wel heeft ze zeventien katten, grotendeels zelf gefokt. Geen ‘vuilnisbakkies’, maar ras-exemplaren. Perzen zijn het, herkenbaar aan een brede kop en een dikke vacht. Ze luisteren naar namen als Ramses, Lucifer, Jack, Nono en Mila. En ze zijn de reden dat Mieke deze ochtend, samen met haar advocaat, in de rechtszaal is.
Vervilte vachten, klitten, tandsteen, ontstoken tandvlees, ontstekingen rondom de neus. De officier van justitie somt aan het begin van de zitting op wat er tussen april 2023 en februari 2024 allemaal bij Miekes dieren is gezien.
De Landelijke Inspectiedienst Dierenwelzijn krijgt de groep Perzen in het vizier na een anonieme melding over verwaarlozing en belt regelmatig bij haar aan om te kijken of de situatie verbetert. Bij één van de controles in Miekes huis is ook de “penetrante geur van ammoniak” geroken, zeg de officier. Het is de chique verwoording van: de geur van kattenpis.
Verstijfd van angst
“Ik was verstijfd van angst door die controles”, zegt Mieke over de bezoekjes van de dierenbeschermers. Het lijkt erop dat dit ook de reden is waarom die vaak vergeefs op de stoep hebben gestaan. Zes keer zelfs.
Mieke heeft de inspecteurs steeds beterschap beloofd, maar liet de katten – ondanks alle waarschuwingen – niet behandelen door een dierenarts of trimster. Zelf wijt ze dat aan overmacht. Ze vertelt dat ze in het ziekenhuis heeft gelegen vanwege corona, zelfs op de intensive care, en tot overmaat van ramp brak in de zomer van 2023 ook nog brand uit in haar huis. De katten zijn toen direct in beslag genomen, omdat bleek dat ze van alles mankeerden.
Mieke is ze een paar maanden kwijt geweest en spande met succes een rechtszaak aan om ze weer terug te krijgen. “Ze moesten daarna bijkomen van de stress die ze hadden gehad”, stelt ze. “Ik ben dus niet meteen met ze naar de dierenarts gegaan.”
“U kreeg de katten in december terug en in februari was er nog steeds niks aan de problemen gedaan”, zegt de officier van justitie. Ze wil weten of geld misschien een rol speelt.
Mieke schudt het hoofd. “Mijn man en ik hebben het goed.” De officier probeert het nog eens. “Katten zijn dure krengen als je ermee naar de dierenarts moet. Daar kan ik zelf ook over meepraten.” Maar Mieke blijft erbij: financiën zijn geen issue.
Papieren zakdoekje
Ze heeft het al die tijd droog gehouden. Maar dat verandert als de officier haar strafeis ontvouwt. Naast een voorwaardelijke taakstraf van veertig uur, stuurt ze aan op een houdverbod. Mieke mag maximaal vijf katten hebben, omdat de verzorging haar nu misschien toch boven het hoofd groeit. Ze moet dus twaalf dieren weg doen.
Mieke snikt. “De katten zijn mijn kinderen”, zegt ze met gebroken stem. “Hoe kan ik nou kiezen?”
“De woorden van de officier komen hard binnen”, merkt Miekes advocaat op. Dat ziet ook de rechter, die een karaf pakt en de verdachte een glas water aanbiedt. De advocaat reikt een papieren zakdoekje aan. “Dank u wel”, zegt Mieke, die ineengekrompen aan haar tafeltje zit en met haar vingers frommelt.
Walhalla
“Ik vind dat mevrouw geen houdverbod moet krijgen”, vindt Miekes advocaat. “En ook geen taakstraf. Het inkomen van mijn cliënt is dusdanig dat zij de medische zorg voor de dieren kan betalen. De katten zijn inmiddels ook naar de dierenarts geweest en er is een trimster langsgekomen voor de vachten. De dieren hebben na terugkeer een complete speelwand in huis gekregen. Het huis is een walhalla voor hen geworden. Een veroordeling zou niet in dat beeld passen.”
“Het laatste woord is aan u”, zegt de rechter. Mieke antwoordt timide: “Als ik er überhaupt nog wat uitkrijg.” De rechter: “Het is geen verplichting, maar het mag wel.” Mieke sluit vertwijfeld af: “Ik zou het fijn vinden als ik rust kreeg en mijn katten mag houden. Hoe kan ik nou afscheid nemen van een kind?”
Het vonnis
“Het is niet goed dat u dingen belooft en niet doet”, vindt de rechter, die zich voordat ze uitspraak doet even heeft teruggetrokken om de balans op te maken.
Ze geeft Mieke een taakstraf van veertig uur, helemaal voorwaardelijk. Maar dan moet Mieke voortaan wel soepel meewerken aan de controles. Haar dieren mag ze houden. Allemaal. Maar, zegt de rechter, het zou verstandig zijn als ze geen nieuwe kat meer in huis haalt als er eentje doodgaat. “Want ik vind het ook wel véél katten, eerlijk gezegd.”
Dit bericht verscheen eerder bij onze mediapartner Rijnmond.
Om redenen van privacy is de naam Mieke gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie van Rijnmond.
Volg RTV Papendrecht op Bluesky: https://bsky.app/profile/rtvp.bsky.social