Door Ingrid Smits
Omar (21) kan zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij dreigt opnieuw in de gevangenis te belanden, omdat hij na zijn vrijlating te nonchalant is omgesprongen met de voorwaarden die daaraan verbonden waren. “Eigenlijk ging het direct al mis.”
Een paar dagen voor zijn 19de verjaardag laat Omar zich naar de Rotterdamse Waalhaven rijden. Om van zijn schulden af te komen, heeft hij een klusje aangenomen. Op het terrein van een grote rederij schroeft hij een container open en haalt daar 35 kilo cocaïne uit. Met een paar gevulde sporttassen stapt hij weer in de auto. Zo, de buit is binnen.
Die vreugde is van korte duur. Douaniers hebben de kleine Smart waarmee de mannen wegrijden in het vizier en zetten de achtervolging in. Nog dezelfde nacht zijn Omar en zijn chauffeur er gloeiend bij.
Geen stapavondjes meer
Omar wordt veroordeeld tot 24 maanden cel, waarvan acht voorwaardelijk. Hij mag dus na zestien maanden de gevangenis uit, maar moet zich daarna wel aan een aantal afspraken houden. Hij mag geen nieuwe strafbare feiten plegen, moet zich op gezette tijden melden bij de reclassering en mag tussen 20:00 en 07:00 uur niet meer buiten komen. Een avondje stappen? Dat zit er twee jaar niet meer in, want zo lang duurt zijn proeftijd.
“Ik nam het allemaal niet serieus”, zegt de breedgeschouderde bink deze ochtend in de rechtbank van Dordrecht. “Ik was gewoon blij dat ik weer vrij was. Eigenlijk ging het direct al mis.” Omar blijkt zelfs twee keer naar het buitenland te zijn vertrokken, zonder dat de reclassering wist waar hij uithing.
Dan klinkt er plots gesnik in de rechtszaal. Omars pantser barst bij de gedachte dat hij opnieuw de cel in moet, juist nu hij zijn leven weer een beetje op orde heeft.
Een nieuwe baan
Omar is inmiddels 21. Hij heeft snor en een baardje, en de onderkant van zijn kapsel is gemillimeterd. Het is niet koud in de rechtszaal, maar zijn zwarte, gewatteerde jas houdt hij aan. Hij heeft een nieuwe baan, vertelt hij de rechter. Op een half uurtje rijden van Rotterdam.
“Ik begin elke ochtend om 08:00 uur.”
“Wat is het voor werk?””
“Ik doe iets met techniek.”
“Woont u nog steeds bij uw ouders?”
“Ja en dat gaat goed. Ze steunen mij.”
Keurig gedrag
In de zaal zit deze ochtend ook een reclasseringsambtenaar. Zij vertelt dat Omar zich inmiddels keurig gedraagt. Hij ontwijkt de reclassering niet meer en is thuis als er controle komt. “Ik houd mij aan de avondklok”, zegt Omar over het huisarrest, dat bedoeld is om hem los te weken uit een kringetje van foute vrienden.
“Meneer heeft ook geen nieuwe delicten meer gepleegd”, zegt de ambtenaar. “Daarom vind ik dat hij een allerlaatste kans verdient.”
“Daar ben ik blij mee”, zegt Omars advocaat. “Want in het leven van meneer gaat echt een heleboel goed.”
Op het rechte pad houden
“Iedereen hier wil u graag op het rechte pad houden””, concludeert de officier van justitie. Ook wat haar betreft mag Omar op vrije voeten blijven. Maar de voorwaardelijke celstraf blijft natuurlijk staan. “Als stok achter de deur.”
“Het laatste woord is aan u”, zegt de rechter tegen Omar. “Wilt u nog iets kwijt?”
“Ik ben het er helemaal mee eens”, klinkt het nederig.
Het vonnis
Omar hoeft niet opnieuw de cel in. Alle voorwaarden waaraan de voormalige drugsuithaler zich moet houden, blijven overeind en zijn proeftijd wordt met een jaar verlengd. “U moet wel heel goed contact houden met de reclassering”, benadrukt de rechter. “Voor overleg kunt u hen beter een keer te veel dan te weinig bellen. U bent nu goed bezig en ik hoop dat u ons allemaal niet teleur gaat stellen.”
Omar buigt een beetje naar voren en zegt zachtjes: “Dankuwel.”
Dit bericht verscheen eerder bij onze mediapartner Rijnmond.
Om de privacy van de verdachte te beschermen is de naam Omar gefingeerd. Hoe hij werkelijk heet, is bekend bij de redactie van Rijnmond.